Najstarsze parki narodowe świata: Sarek
Piątkę najstarszych parków narodowych świata zamyka szwedzki Sarek. To pierwszy tego typu obszar na Starym Kontynencie. Rozpoczął on swoje funkcjonowanie w roku 1909. Celem przyświecającym założycielom była chęć stworzenia specjalnych warunków pozwalających na ochronę alpejskiej przyrody i krajobrazów Gór Skandynawskich. Jego powierzchnia wynosi 1970 km².
To miejsce jest idealnym kierunkiem wycieczki dla osób, które uwielbiają górskie szlaki. Można w nim bowiem podziwiać więcej niż 200 szczytów mierzących powyżej 1800 m n. p. m. Prawie połowa z nich to lodowce. Najwyższą górą jest Sarektjåhkkå, która ma 2089 m n. p. m.
Park narodowy zachwyca swoim spokojem. Jest on odludny i mówi się o nim, że jest ostatnim dzikim obszarem w Europie. Osoby, które liczą zatem na dostępność turystycznych atrakcji, będą zawiedzione. Jednak ci, którzy uwielbiają niezakłócony kontakt z przyrodą i naturalne krajobrazy niezmącone ludzką działalnością, poczują się jak w raju.
W porównaniu do poprzednio wymienionych parków ten szwedzki obszar uchodzi za najmniej roślinny. Jednak to, co wyróżnia to miejsce na tle Europy, to wyjątkowe wysokości, jakie w tym parku osiągają te same gatunki roślin, które rosną w pozostałych częściach kontynentu, ale są znacznie mniejsze. Panuje tu specyficzny mikroklimat, a ilość opadów jest duża, co sprawia, że niektóre drzewa czy krzewy mogą być nawet kilkukrotnie większe niż ich odpowiedniki rosnące w innych strefach Europy.
Największą ostoją flory w tym miejscu jest Dolina Rapadale, która wyróżnia się gęsto porośniętą brzeziną i różnorodnymi ziołami. Zarośla są na tyle obfite, że teren w całości nie nadaje się do przebycia. Przepływa przez nią rzeka Ráhpaädno słynąca z zielonego koloru wody.
Kraina ta słynie z olbrzymiej ilości żółtych kwiatów, które pojawiają się niemal w każdym miejscu. Wśród nich należy wymienić m.in. fiołki dwukwiatowe czy pięciorniki zwyczajne. W nieco mniejszej ilości, ale również obficie występują fioletowe gatunki jak alpejskie bartsje czy traganki. Park zamieszkują takie zwierzęta jak lemingi, renifery, lisy, w tym również polarne, łosie, niedźwiedzie, rosomaki i wiele innych.
Najlepszym okresem na odwiedziny tego obszaru jest lipiec i sierpień. Pozostałe "ciepłe" miesiące są jeszcze bardzo mokre od topniejącego śniegu, co nierzadko uniemożliwia wręcz wędrówki. W sierpniu pojawiają się już przymrozki. Sarek nie jest miejscem na wycieczkę przeznaczonym dla amatorów. Warunki są ciężkie i mogą im podołać jedynie doświadczeni turyści dysponujący specjalistycznym sprzętem górskim.
Jednak nawet i oni mogą mieć trudności w pokonywaniu szlaków, dlatego specjaliści zalecają wykupienie ubezpieczenia przed wyruszeniem w trasę. W razie kłopotów można wezwać pomoc, która przybędzie helikopterem. Telefon alarmowy znajduje się w centrum parku. Brak wykupionego świadczenia będzie wiązał się z koniecznością poniesienia w takiej sytuacji olbrzymich kosztów.
