Do nietypowego odkrycia archeologicznego doszło przypadkowo. Rodzina Aasvik poszukiwała na swoim porośniętym trawą podwórku zaginionego kolczyka. W tym celu wykorzystała detektor metalu.

Odkrycie biżuterii z epoki wikingów

Rodzinie dopisało szczęście. Urządzenie wykryło biżuterię, ale zdecydowanie starszą. Znajdowała się pod niewielką warstwą ziemi obok dużego drzewa. Znalezisko pochodzi z okresu wikińskiego. Jego wiek można określić nawet na 1200 lat. Są to dwie ozdoby z brązu, które zdaniem ekspertów kiedyś pokrywało złoto. Brosze były pieczołowicie ozdobione misternymi przedstawieniami zwierząt i wzorami geometrycznymi. 

– Artefakty mogą być pierwszymi znaleziskami z epoki wikingów (793–1066 r.) na wyspie Jomfruland – powiedziała portalowi Live Science archeolożka z regionu Vestfold i Telemark Vibeke Lia w Norwegii. W ten sposób udało się ustalić, że już wtedy ludzie zamieszkiwali tę wysepkę. Do tej pory uważano, że bardzo długo była bezludna.

Większa z brosz pełniła nie tylko funkcję dekoracyjną. Jednocześnie spinała suknię na wysokości ramion. Dlatego zawsze użytkowano je parami. Tego typu brosze są powszechnie znajdowane w grobach kobiet z okresu wikińskiego. Ich styl był charakterystyczny dla IX wieku.

Vibeke Lia pochwaliła postawę rodziny, która dokonała odkrycia i zgłosiła znalezisko, a następnie przestała poszerzać wykop do przybycia służb.

Wikińskie brosze to tylko początek odkryć

Wszystko wskazuje na to, że odkrycie dwóch owalnych wikińskich brosz to tylko początek. Zapewne stanowiły one element wyposażenia grobowego wikińskiej arystokratki. Na powierzchni biżuterii zachowały się pozostałości złocenia, co oznacza, że brosze były bardzo cenne.

W ogrodzie nie zachowały się ślady po nasypie lub innej formie grobu zmarłej arystokratki. Jednak archeolodzy odkrywali na wyspie Jomfruland kamienne kopce. Do tej pory uważano, że miały symbolizować roszczenia prawa do ziemi i dróg morskich. Teraz archeolodzy skłaniają się do koncepcji, że pod nimi znajdowały się groby.

Kim byli wikingowie?

Nie da się jednoznacznie zdefiniować postaci typowego wikinga. Na przykład w świecie anglosaskim w ten sposób potocznie określa się każdą osobę żyjącą na obszarze Skandynawii w VIII-XI wieku. 

Przodkowie współczesnych mieszkańców Skandynawii słynęli z tego, że byli dzielnymi wojownikami, prowadzącymi dalekie wyprawy. W trakcie morskich podróży prowadzili również intensywną działalność handlową. Wbrew szeroko rozpowszechnionemu poglądowi ich okrucieństwo wcale nie było odznaczało się na tle innych ludów żyjących ponad tysiąc lat temu.

Słowo wiking być może pochodzi od staronordyckiego słowa „vik”, które oznacza zatokę. Można zatem powiedzieć, że wikingowie byli ludźmi zatoki. Lingwiści zwracają uwagę na to, że słowo „viking” oznaczało nie tyle osobę, ile czynność. Chodziło o wyruszanie po łup, czyli po prostu piractwo. Była to okresowa profesja, która umożliwiała wzbogacenie się.

Pojawiły się koncepcje, według których wikingowie mieli przyczynić się do powstania państwa polskiego w średniowieczu. Co prawda odkrywane są w Polsce groby elitarne, w których zapewne pochowano osadników z północy, ale nie ma dowodów na skandynawskie pochodzenie Piastów.

Źródło: LiveScience