Znaleziona w północno-zachodnich Chinach skamielina czekała na swoje odkrycie aż 26,5 mln lat. Szczątki zidentyfikowano jako kolejny wymarły gatunek nosorożca olbrzymiego – jednego z największych ssaków, jakie kiedykolwiek wędrowały po ziemi.

Ile ważył pradawny nosorożec?

Na podstawie samej czaszki bardzo trudno jest wywnioskować dokładny rozmiar zwierzęcia, lecz inne odnalezione skamieniałości Paraceratherium sugerują, że stworzenia sięgały nawet 7 m wysokości. Współczesne nosorożce rosną do maksymalnie 2 m, więc różnica jest kolosalna – dosłownie i w przenośni. 

Na podstawie odkrytych szczątków naukowcy spróbowali ustalić również wagę pradawnych nosorożców, szacując, że mogła wahać się między 11 a 20 tonami, czyli mniej więcej była równa wadze 5 afrykańskich słoni.

Sądząc po pokaźnej czaszce tego giganta, prawdopodobnie był on największym nosorożcem olbrzymim w swoim rodzaju, choć w porównaniu z innymi skamieniałościami nosorożców, nowo odkryty gatunek ma stosunkowo krótki tułów i długą szyję oraz głębszą jamą nosową.

Naukowcy twierdzą, że cechy te są bliskie innemu rodzajowi nosorożca – P. lepidum, którego pozostałości znaleziono w Kazachstanie i północno-zachodnich Chinach. Z kolei inny gatunek którego obecność przypisuje się południowym regionom Państwa Środka, zwany P. bugtiense, miał nieco mniejsze ciało i płytszą jamę nosową.

Jak migrowały nosorożce olbrzymie?

Ślad odnalezionych dotychczas skamieniałości pozwala naukowcom przypuszczać, że niegdyś nosorożce olbrzymie migrowały z Płaskowyżu Mongolskiego do północno-zachodnich Chin i Kazachstanu oraz w dół – do Pakistanu, prawdopodobnie przez Tybet. 

We wszystkich tych miejscach wyodrębniły się gatunki, które ewolucyjnie przystosowały się do nowego środowiska. Poprowadziło to do ostatecznego rozgałęzienia gatunków w Oligocenie, między 34 i 23 mln lat temu. 

Analiza filogenetyczna badaczy umieszcza P. linxiaense gdzieś na środku tej trasy, tuż przed tym, jak olbrzymie nosorożce przedostały się przez Tybet. Możliwe, że w tym czasie na tybetańskim płaskowyżu występowała bogata oferta kulinarna lasów i otwartych krajobrazów, a więc nieskończona ilość roślinnej żywności, dzięki której pradawne nosorożce utrzymywały swoje masywne sylwetki. 

Badacze twierdzą, że dzięki nowym znaleziskom są prawie pewni, że gigantyczny nosorożec musiał przejść przez region Tybetu, a stamtąd, w Oligocenie, mógł dotrzeć na indyjsko-pakistański subkontynent, gdzie również znaleziono ślady innych okazów. 

Paraceratheriums zakwalifikowano jako część nadrodziny Rhinocerotoidea, do której należą również współczesne nosorożce. Żyły na Ziemi przez 11 milionów lat, lecz jeszcze nie wiadomo, co przyniosło ostateczny kres ich populacji.

Nosorożec – ciekawostka

Dziś nosorożce znane są głównie ze swoich rogów, ale tak naprawdę wykształcenie tych prehistorycznie wyglądających przydatków zajęło im trochę czasu. Chociaż ich pierwsi krewni postawili na Ziemi swoje kopyta już 50 mln lat temu, nosorożce zaczęły przypominać te znane nam dzisiaj dopiero 10-7 mln lat temu. 

W istocie większość ich przodków takowych nie posiadała, a przez najdłuższy czas w swojej linii historycznej starożytne nosorożce bardziej przypominały tapiry.

Jaki jest największy ssak na świecie? 

Bezapelacyjnie największym ssakiem w historii, jaki kiedykolwiek żył na kuli ziemskiej, jest płetwal błękitny, który osiąga długość ponad 30 m i wagę przekraczającą 130 ton. Płetwale, zaliczane do rodziny płetwalowatych, podrzędu fiszbinowców, rzędu waleni, należą do grupy zwierząt migrujących. Zamieszkują wszystkie oceany świata, a najliczniejsze populacje odnotowuje się na półkuli południowej.

Płetwal błękitny / fot. Getty Images

Badania opublikowano w Communications Biology