Wielki rekin młot (Sphyrna mokarran) to największy gatunek rekina z rodziny młotowatych. Osiąga nawet ponad 6 metrów długości. Występuje w wodach tropikalnych i ciepłych wodach umiarkowanych na całej planecie. Zamieszkuje głównie obszary przybrzeżne i szelf kontynentalny. To potężny drapieżnik, który żyje życiem samotnika. W związku z intensywnymi połowami stworzenia, od 2019 roku Międzynarodowa Unia Ochrony Przyrody uznała go za krytycznie zagrożonego.

Rekiny przyciągane przez pełnie księżyca

Jednak to nie jego status ostatnio zaintrygował naukowców, a przedziwne i nietypowe zachowanie, które powtarza się co miesiąc. Badacze odkryli bowiem, że kilkadziesiąt samic Sphyrna mokarran podczas każdej pełni księżyca przypływa do archipelagu Tuamotu w Polinezji Francuskiej. Uczeni zauważyli te skupiska w okolicy atolu (płaska wyspa koralowa, zwykle składająca się z rafy koralowej w kształcie pierścienia) Rangiroa i Tikehau, oddalonych od siebie o ok. 15 km.

– Korzystając z fotoidentyfikacji i fotogrametrii laserowej opisujemy sezonową populację rekinów młotów w przesmyku Tiputa (atol Rangiroa) i przesmyku Tuheiava (atol Tikehau) w archipelagu Tuamotu w Polinezji Francuskiej. Podczas australijskiego lata 2020 i 2021 r. odnotowaliśmy skupisko samic liczące co najmniej 55 osobników, co stanowi bezprecedensową liczbę S. mokarran w jednym badaniu – czytamy w artykule opublikowanym na łamach czasopisma „Frontiers in Marine Science”.

Dlaczego gatunek młotowatych przypływa w jeden konkretny region?

Uczeni odkryli, że wszystkie rekiny, które udało im się zbadać, były prawdopodobnie dojrzałe. Co ciekawe, naukowcy przeanalizowali dodatkowe filmy wideo od lokalnych naukowców, które zostały nagrane w ciągu ostatnich 15 lat. Autorzy byli w stanie dzięki nim zidentyfikować 30 dodatkowych osobników w latach 2006–2019. Zespół twierdzi, że wyraźne są dowody, które wskazują, że były to również samice.

– Nasze odkrycia ujawniły sezonowy pobyt Sphyrna mokarran trwający do ok. 6 dni miesięcznie przez ok. 5 miesięcy w badanym miejscu. Wykazaliśmy również, że 32 osobniki powracały w ten sam region atol przez nawet 12 lat – twierdzą badacze i dodają, że szczyt populacji rekina zostaje osiągnięty podczas każdej pełni księżyca.

Naukowcy zauważyli, że samice rekinów gromadziły się głównie na obszarze o głębokości od 45 do 60 metrów. – Duża liczba samic rekina będącego samotnikiem zaobserwowanych w tym samym czasie wokół atoli Rangiroa i Tikehau wskazuje, że obszar ten jest miejscem agregacji – czytamy w badaniu. Badacze uważają, że rekiny prawdopodobnie nie mają ze sobą żadnego związku, ale są przyciągane przez czynniki zewnętrzne, które mogą być związane z cyklem księżycowym i obecnością płaszczek Aetobatus ocellatus.

Potencjalne dwie hipotezy

Naukowcy sugerują, że liczba rekinów osiągnęła szczyt w dniach na krótko przed i po pełni księżyca prawdopodobnie dlatego, że światło księżyca zwiększa ich zdolność do polowania nocą wokół wysp koralowych. Płaszczki Aetobatus ocellatus każdego lata przybywają w ten region, gdyż jest to ich sezon lęgowy. Autorzy twierdzą, że samice mogą doskonale zdawać sobie z tego sprawę.

Badacze uważają również, że atole Rangiroa i Tikehau mogą stanowić tereny lęgowe dla Sphyrna mokarran. Tym bardziej że w trakcie australijskiego lata samce znajdują się w znacznej odległości od samic. – Wiadomo, że laguny i ich chronione ciepłe, płytkie wody przybrzeżne służą jako obszary lęgowe dla różnych gatunków rekinów – twierdzą naukowcy. Zespół planuje teraz przeprowadzić kolejne badania, aby zweryfikować swoje hipotezy.

Źródło: Frontiers in Marine Science