Na wstępie wypada zaznaczyć, że odmienność tamtejszej fauny nie wynika wyłącznie z obecności gatunków wysokogórskich. Także w piętrze lasów reglowych można spotkać zwierzęta w Tatrach, których próżno szukać w innych polskich krainach geograficznych (z wyjątkiem Bieszczadów).  

Świstak

Świstaki zamieszkują górne piętra gór, od kosodrzewiny po turnie. W Polsce te sympatyczne gryzonie można spotkać wyłącznie w Tatrach. Osoby mające szczęście zobaczyć świstaka w jego naturalnym środowisku, z całą pewnością nie pomylą go z innym zwierzęciem. Ich ciało osiąga długość do 50 cm, ogon - do 20 cm. Charakteryzują się krępą sylwetką i gęstym futrem koloru jasnobrązowego, ciemnoszarego lub rudego. 

Świstaki to zwierzęta stadne, które żyją w grupach liczących od kilku do kilkunastu osobników. Natura obdarzyła je doskonałym wzrokiem, który pozwala im dostrzec zagrożenie ze znacznej odległości. Gdy świstak wypatrzy potencjalnego wroga, informuje o tym resztę grupy, wydając z siebie charakterystyczny gwizd.

  • W sezonie jesienno-zimowym, świstaki zapadają w trwający niemal 7 miesięcy sen. W tym czasie, korzystają z zapasów energetycznych zgromadzonych w postaci tkanki tłuszczowej.  

Płochacz halny

W piętrze hal można natknąć się na płochacza halnego - rzadkiego ptaka, występującego wyłącznie w Tatrach i Sudetach. Jego nazwa sugeruje płochliwą naturę, ale to niezwykle śmiałe ptaki, które podchodzą do turystów rzucających im okruszki niczym krakowskie gołębie. 

Z wyglądu, płochacz halny przypomina nieco wróbla, ale w praktyce trudno pomylić te ptaki. Płochacz jest nieco większy (osiąga długość do 19 cm), a jego upierzenie jest bardziej kontrastujące (brązowe ciało, szara głowa, białe gardło z czarnymi kropkami). 

Pomurnik

Tatrzańskie hale są też domem dla pomurnika - jednego z najrzadszych ptaków. Jego długi, zakrzywiony dziób nasuwa skojarzenia z pełzaczem, jednak upierzenie pomurnika nie pozwala pomylić tych gatunków. Jego ciało pokrywają szare i czarne pióra, ogon i skrzydła wieńczy kolor biały. Lotki i pokrywy skrzydłowe są natomiast ciemnoczerwone. 

Kozica tatrzańska

W piętrze hal i turni można spotkać zwierzę będące niekwestionowanym symbolem Tatr. Mowa o kozicy, która w Polsce występuje wyłącznie w Tatrach (na Słowacji także w Niżnich Tatrach i Fatrze). Samice żyją w stadach nazywanych kierdlami. Samce (czyli capy) są samotnikami. 

Zwierzęta przypominające kozę domową osiągają długość do 140 cm i wysokość w kłębie do 90 cm. Waga dorosłego capa to ok. 30 kg. Samce i samice są wyposażone w puste w środku rogi, nazywane hakami. 

  • Kozice preferują życie w wysokich partiach gór, ale zimą schodzą poniżej piętra kosodrzewiny, do lasów. W okresie letnim ich dieta składa się z trawy i ziół, zimą zjadają korę kosówki, pędy drzew, igły i porosty.

Orzeł przedni

Ponad najwyższymi turniami Tatr lata piękny i majestatyczny orzeł przedni. Ten wielki drapieżnik osiąga do 93 cm i pod względem wielkości, w Polsce ustępuje wyłącznie bielikowi. Dorosłe ptaki charakteryzują się brunatnym upierzeniem z jaśniejszymi piórami na wierzchu. Poluje na ssaki, gady i inne ptaki, a swoją zdobycz chwyta przede wszystkim na ziemi. Nie gardzi też padłymi osobnikami. 

Ryś eurazjatycki

Jakie zwierzęta można spotkać w Tatrach w niższych partiach? Poza dość pospolitymi gatunkami, w tatrzańskich lasach mieszka kilka rzadkich drapieżników. Jednym z nich jest ryś. To największy europejski przedstawiciel rodziny kotowatych. Te piękne drapieżniki osiedliły się w starych drzewostanach i zwykle polują powyżej górnej granicy lasów. Ich łupem padają nie tylko gryzonie, ale także większa zwierzyna - sarny i kozice. 

Rysia trudno pomylić z innym kotem. Zwierzę wielkości sporego psa (długość wraz z ogonem to 130-150 cm) charakteryzuje się długimi nogami, gęstą sierścią (żółta lub rdzawoszara, z charakterystycznymi cętkami na tułowiu i pręgami na ogonie) i krótkim ogonem. Cechą rozpoznawczą rysia są też ciemne "pędzle" na uszach. 

Wilk szary

Tatrzańskie lasy zamieszkuje też największy drapieżnik z rodziny psowatych. Mowa o wilku szarym. Dorosłe osobniki osiągają długość do 140 cm i wagę do 70 kg. Charakteryzuje go szara sierść (latem rzadsza niż zimą) i prosty, puszysty ogon. Z daleka, wilka łatwo pomylić z owczarkiem niemieckim, choć jest mało prawdopodobne, że natkniemy się na to zwierzę, przemierzając górskie szlaki. Wilk unika kontaktu z człowiekiem do tego stopnia, że wielu leśników nigdy nie widziało tego zwierzęcia na własne oczy.

  • Żyją w grupach rodzinnych, nazywanych watahami. Panuje w nich ścisły podział hierarchiczny. Samcom przewodzi basior, a samicom - wadera. Ich jadłospis składa się głównie z saren, jeleni i zajęcy, ale przypadki ataków na stada owiec nie należą do rzadkości.  

Niedźwiedź brunatny

Największym zwierzęciem żyjącym w Tatrach jest niedźwiedź brunatny. Dorosłe osobniki osiągają wysokość do 135 cm w kłębie, długość do 250 cm, a ich waga może przekraczać 200 kg. Charakteryzują się ciemnobrązową sierścią, choć nie brakuje też osobników o jaśniejszym umaszczeniu. 

Mimo że jadłospis niedźwiedzia w dużej części składa się z pokarmu roślinnego, to należy pamiętać, że mówimy tu o zwierzęciu wszystkożernym, które nie gardzi też padliną i jest aktywnym myśliwym. "Miś" wydaje się powolny i niezdarny, ale to tylko pozory. Na krótkich odcinkach potrafi biegać z prędkością 50 km/h. Świetnie pływa i wspina się na drzewa. 

  • Niedźwiedzie zapadają w sen zimowy, spędzając niesprzyjającą im porę roku w gwarze. W tym czasie, tracą nawet 1/3 masy ciała. Wraz z nastaniem wiosny, te wielkie zwierzęta budzą się i wyruszają żer. Wówczas, głodne "misie" szukają pokarmu dniem i nocą.