Dla nikogo nie jest chyba specjalnym zaskoczeniem, że zwierzęta w Bieszczadach i zwierzęta w Tatrach mają wiele wspólnych mianowników. Choć obie krainy tworzą odmienne ekosystemy, to w niskich partiach najwyższych gór w Polsce występuje wiele gatunków, które można spotkać także na podkarpaciu. Niedźwiedź brunatny, wilk szary, ryś eurazjatycki - to tylko niektóre z nich. Fauna bieszczadzka jest jednak niezwykle bogata i jej zasoby nie kończą się na wielkich drapieżnikach. Bieszczady są domem dla ok. 230 gatunków kręgowców.

Żubr

Symbolem Tatr jest kozica tatrzańska, a symbolem Bieszczadów - żubr. Wymieniając dzikie zwierzęta Europy, to właśnie tego przedstawiciela rodziny krętorogich należy wskazać jako największego ssaka. Dorosły osobnik może osiągać długość do 350 cm i wysokość w kłębie do 190 cm. Waga dużego samca przekracza 900 kg.\

  • Żubry są zwierzętami roślinożernymi. Ich dieta składa się przede wszystkim z traw i turzyc. Gdy zachodzi taka konieczność, uzupełniają jadłospis o korę drzew i gałązki.

Kłusownictwo niemal doprowadziło do wyginięcia tych majestatycznych zwierząt, ale na całe szczęście bieszczadzka populacja żubrów rozrasta się z roku na rok. W 2015 roku żyło tam ponad 300 osobników. Pięć lat później, ich liczebność wzrosła dwukrotnie. W pierwszej połowie 2021 roku Bieszczady zamieszkiwało 719 żubrów. 

Żbik europejski

Żbik jest jednym z dwóch drapieżnych kotów, zamieszkujących Bieszczady. O ile rysia nie sposób pomylić z żadnym innym zwierzęciem, to żbik, zwłaszcza obserwowany z dużej odległości, może nasunąć skojarzenia z kotem domowym. Z bliska łatwo jednak stwierdzimy, że jest od niego znacznie większy i masywniejszy - osiąga do 90 cm długości i może ważyć 8 kg. Spotkanie z tym drapieżnikiem jest jednak mało prawdopodobne. Wynika to z faktu, że żbik jest rzadkim zwierzęciem, a dodatkowo - niezwykle skrytym. 

  • Żbik bytuje na skraju lasu. Poluje pod osłoną nocy, najczęściej na otwartej przestrzeni. Na swoją ofiarę czyha w ukryciu lub dopada ją z marszu. Jego łupem padają ptaki, małe gryzonie, żaby czy ryby. Zdarza się, że zapoluje na małą sarnę. 

Jeleń karpacki

Występujące w Bieszczadach osobniki są odmianą jelenia szlachetnego. Od swojego krewniaka różni się nieco masywniejszą budową (waga dorosłego byka przekracza 200 kg) i dłuższą głową z garbatą częścią nosową. Wśród charakterystycznych cech tej odmiany należy wymienić także mocne poroże oraz popielato-ceglastą (w okresie letnim) i popielato-czarną (w okresie zimowym) suknię. 

  • Jelenie żywią się trawą i młodymi liśćmi, w ich jadłospisie pojawiają się też żołędzie, grzyby, kora, gałązki oraz buczyna. Samce tworzą oddzielne grupy i łączą się z samicami tylko w okresie rui. Pod koniec każdej zimy, byki zrzucają poroże 

Orlik grubodzioby

Dzikie zwierzęta w Bieszczadach to nie tylko ssaki i gady, ale i ptaki. Jednym z najciekawszych gatunków jest orlik grubodzioby - drapieżnik z rodziny jastrzębiowatych. Długość jego ciała dochodzi do 65 cm, a rozpiętość skrzydeł - do 160 cm. Charakteryzuje się brązowym upierzeniem i ciemniejszymi pokrywami skrzydeł (ubarwienie jest identyczne w przypadku samców i samic). 

  • Orliki grubodziobe zajmują otoczone lasami jeziora i tereny bagienne. Zwykle zakładają gniazda na drzewach liściastych, rzadziej na iglastych. Polują na ssaki, gady i płazy, żywią się też padliną.

Żmija zygzakowata

Żmija zygzakowata to jeden z czterech węży występujących w Bieszczadach i jedyny jadowity wąż w Polsce. Wybiera różne miejsca na swoje siedliska, ale zawsze takie, które zapewniają gadowi możliwość polowania, wygrzewania się i hibernowania. Przedstawicieli tego gatunku najczęściej można spotkać na skraju lasu, łąkach i polanach, choć występują także w bliskiej okolicy brzegów zbiorników wodnych, rzek i strumyków.

Większość żmij zygzakowatych charakteryzuje się beżowym lub brązowym ubarwieniem, najczęściej z charakterystycznym wzorem na grzbiecie (tzw. wstęga kainowa), któremu zwierzę zawdzięcza swoją nazwę. Warto podkreślić, że spotykane są też osobniki całkowicie czarne, u których zygzak nie jest widoczny. 

Żmija zygzakowata poluje na jaszczurki i małe ssaki, głównie na nornice, ryjówki i myszy, ale nie gardzi też kretami i niewielkimi ptakami. Nie jest wężem agresywnym, a jej jad nie należy do najbardziej toksycznych. W przypadku ukąszenia człowieka, do zagrożenia życia dochodzi wyłącznie u osób uczulonych

Puchacz zwyczajny

Wśród ciekawych okazów występujących w Bieszczadach należy wymienić także puchacza. To największy europejski przedstawiciel rzędu sów. Długość ciała tego ptaka dochodzi do 75 cm, a rozpiętość skrzydeł - do 170 cm. Należy podkreślić, że w tym przypadku samice są wyraźnie większe od samców.

Piękny drapieżnik o hipnotyzującym spojrzeniu prowadzi typowo nocny tryb życia. Za dnia, ukrywa się w koronach drzew. Gdy zachodzi słońce, wyrusza na łowy. Jego przysmakiem są jeże i inne małe ssaki - zające, króliki i norniki. Zdarza się, że poluje na inne ptaki. 

  • Puchacze są zwierzętami terytorialnymi, które nie tolerują innych drapieżników na swoim obszarze. Dorosła sowa bez wahania atakuje każdego ptaka - jastrzębia, pustułkę czy myszołowa. 

Puszczyk uralski

Puszczyk uralski to kolejny przedstawiciel rzędu sów w Bieszczadach. To duży ptak, jednak nie jest tak okazały, jak puchacz - osiąga długość do 60 cm i rozpiętość skrzydeł do 135 cm.

Puszczyki prowadzą dzienno-nocny tryb życia. Zwykle poluje na gryzonie, choć nie gardzi też innymi ptakami, w tym także mniejszymi sowami. Ten drapieżnik wykazuje spory spryt podczas polowania - gdy namierzy drzewo, na którym śpią małe lub średnie ptaki, zbliża się do niego i trzepotem skrzydeł płoszy niczego nieświadomych mieszkańców. Gdy jego ofiara wzbije się do lotu, zostaje błyskawicznie pochwycona.