W 793 roku doszło do ataku wikingów na angielski klasztor na wyspie Lindisfarne. To był pierwszy odnotowany napad bezlitosnych, walecznych i odważnych wojowników ze Skandynawii. Tę datę uznaje się za początek najazdów wikingów na wybrzeża Europy, a później podróżne do odległych krain Bizancjum i Ameryki Północnej. Ludzie z północy dawali o sobie znać przez kilkaset lat, a ich legenda jest wciąż żywa.
W stolicy Norwegii odnaleziono rzadki pochówek wikinga
Norwescy archeolodzy prowadzili ostatnio wykopaliska na działce w Oslo, na której wkrótce zbudowany zostanie budynek. W pewnym momencie natknęli się na nietypowy pochówek. Jak się szybko okazało, należał do wysokiej rangi wikinga. Badania metodą datowania radiowęglowego wykazały, że zmarł on ok. 1200 lat temu, a więc w okresie pierwszych najazdów Normanów.
W grobowcu znajdowały się przedmioty, charakterystyczne dla wikińskich pochówków. Archeolodzy znaleźli metalowy fragment tarczy, dwa miecze oraz ozdobną broszkę, która służyła do przypinania płaszcza. – W Norwegii podobne broszki są bardzo często odnajdywane w męskich grobach z okresu średniowiecza – mówi Ann Zanette Tsigaridas Glørstad, kuratorka w Muzeum Historii Kultury Uniwersytetu w Oslo.
Odkrycie rzuca nowe światło na historię wikingów w Norwegii
– Jednak broszka z peleryny, którą odkryli archeolodzy w grobowcu w Oslo, jest wyjątkowa. Zachowała bowiem niezwykle długą szpilę o długości ok. 20 cm. Oznacza to, że musiała być widoczną częścią stroju zmarłego wikinga – przyznaje Glørstad w rozmowie z portalem Live Science.
– Grób znajdował się bezpośrednio pod cienką warstwą gleby i darni tuż po wschodniej stronie najwyższego punktu stanowiska archeologicznego – mówi Marianne Bugge Kræmer, archeolożka, która odkryła grobowiec. – To niesamowite, ponieważ to pierwszy od początku XX wieku wikiński grobowiec, który został odkryty przez archeologów w Oslo – dodaje uczona.
W sumie w stolicy Norwegii odkryto 60 pochówków skandynawskich wojowników. Wszystkie zostały odnalezione przypadkiem, m.in. przez pracowników budowlanych. Autorzy odkrycia przyznają, że przez to nie mają wielu informacji dotyczących samych pochówków, a jedynie artefaktów, które odnajdywano w ich wnętrzach. – Nasze odkrycie rzuca nowe światło na praktyki pogrzebowe wikingów i daje nam szansę na zrozumienie tradycji wikingów z VIII i IX wieku – dodaje uczona.
Co znajdowało się we wnętrzu grobowca?
W grobowcu ukryto również różnej wielkości noże, sierp oraz sprzęt do jazdy konnej. – Noże i miecze były elementem codziennego ekwipunku zarówno wikińskich mężczyzn, jak i kobiet. Ostrza w grobowcu mają różne rozmiary. Prawdopodobnie dlatego, że były wykorzystywane do różnych celów – przyznaje Tsigaridas Glørstad.
– Najmniejszy miecz ma ślady częstego ostrzenia. Prawdopodobnie to ta broń była najczęściej wykorzystywana przez zmarłego i być może używał jej najdłużej ze wszystkich – dodaje archeolożka. Naukowcy przyznają również, że w krypcie nie znaleziono żadnych ludzkich kości, co oznacza, że wojownik został skremowany. Badacze podkreślają jednak, że to normalne, ponieważ wikingowie zazwyczaj palili swoich zmarłych.
Wikingowie byli nieustraszonymi wojownikami, głównie ze względu na walkę tarczą
Archeolodzy nie wiedzą dokładnie, kim mógł być pochowany wiking. Wnętrze grobowca sugeruje, że mógł być zamożnym wojownikiem, chociaż większość artefaktów stanowiła powszechne wyposażenie mężczyzn. Co więcej, uzbrojenie wikingów nie wyróżniało się niczym szczególnym na tle epoki, w której żyli.
Eksperci przyznają jednak, że wikingowie cenili sobie szczególnie walkę z wykorzystaniem tarczy, która chroniła ich przed ciosami przeciwnika i strzałami łuczników. Służyła również do formowania muru i specjalnego ustawienia w trakcie bitwy, co utrzymywało linię obrony lub forsowało linię przeciwnika.
Serial dokumentalny wyprodukowany przez National Geographic „Czas Wikingów” pomaga lepiej zrozumieć historię nieustraszonych wojowników północy. To sześcioodcinkowe kompendium wiedzy na temat dawnych mieszkańców Skandynawii. Produkcja rozprawia się z mitami i stereotypami o wikingach, a w każdym odcinku przedstawiane są fakty na podstawie badań naukowych, wykopalisk archeologicznych oraz analizy tekstów z tamtych czasów.
Źródło: Uniwersytet w Oslo.
