W Chinach odnaleziono dwa posążki przedstawiające Buddę. Szacuje się, że oba liczą 2200 lat, co oznacza, że są najstarszym tego typu odkryciem. Poprzednie najstarsze figurki były o 200 lat młodsze. Wyjątkowe rzeźby znaleziono w starożytnych grobowcach członków Wschodniej Dynastii Han.
Cenne wykopaliska
Posążki Buddy nie są identyczne. Jeden przedstawia mnicha stojącego na platformie w długim płaszczu (Siakjamuni), a drugi pięciu wielkich buddów. Obie zostały wykonane ze stopu miedzi, cyny i ołowiu w stylu Gandhary, który rozwinął się na terenie dzisiejszego północno-zachodniego Pakistanu i wschodniego Afganistanu między I a VII wiekiem p.n.e. Figurka Siakjamuniego mierzy nieco ponad 10 cm wysokości. Druga jest płaska i ma 15 cm długości.
Figurki znaleziono w północno-zachodniej prowincji Shaanx, gdzie w latach 70. ubiegłego wieku odkryto słynną na cały świat terakotową armię żołnierzy. Prace wykopaliskowe w tym miejscu trwały od czerwca 2020 r. do listopada 2021 r. W tym czasie archeolodzy odkryli 3648 starożytnych grobowców. Większość pochowanych w nich to królewscy krewni, wyżsi urzędnicy i dygnitarze, którzy zapisali się na kartach historii.
Buddyzm w Chinach
– Odkrycie tych posążków ma istotne znaczenie dla badań nad historią buddyzmu w Chinach – powiedział Li Ming, główny archeolog na stanowisku.
Ze znanych do tej pory źródeł wynikało, że buddyzm dotarł do Chin w pierwszym wieku naszej ery. Najstarsza chińska świątynia buddyjska, o której wiadomo, została wybudowana w 68 r., w Luoyang w prowincji Henan. Wcześniejsze odkrycia archeologiczne wskazywały, że samodzielne wizerunki Buddy zaczęły pojawiać się w Chinach dopiero w epoce Szesnastu Królestw. Nowe znaleziska z Shaanx mogą poszerzyć więc wiedzę historyków o kolejne dwa stulecia.
Do tej pory oprócz figurek Buddy na stanowisku archeologicznym w prowincji Shaanx wykopano ponad 16 tys. zabytków, w tym lustra z brązu, wazy ceramiczne i rzeźby zwierząt.
Na południu Chin elementy buddyjskie wykorzystywano za czasów panowania dynastii Han. Badacze odkryli jednak, że nie miały charakteru religijnego, a były wykorzystywane jako ozdoby w architekturze.
Źródło: CTGN
