Sójka to kolorowy, pospolity ptak z rodziny krukowatych, którego często możemy obserwować jesienią, gdy uwija się nosząc żołędzie do swoich zimowych spiżarni. Choć znana jest chyba każdemu i to juz od przedszkola - za sprawą słynnego wiersza Brzechwy - niewiele o niej wiemy. Zimowe Ptakoliczenie to dobra okazja, żeby o sójce dowiedzieć się czegoś więcej.
W błękicie
Jest średniej wielkości ptakiem o masie ciała 150-175 g i długości 32-35 cm. Charakterystyczną cechą w jej upierzeniu są białe i niebieskie lusterka występujące na zewnętrznych pokrywach jej zaokrąglonych skrzydeł.Tak tam gada!
Pierwszy człon z gatunkowej nazwy sójki Garrulus glandarius oznacza po łacinie gadatliwy, a drugi oznacza rodzący żołędzie. W rozumieniu dosłownym jest to więc gadatliwy ptak rodzący żołędzie. Nazwa ta jest ściśle związana z dwoma charakterystycznymi cechami sójki.Z jej gadatliwością, czyli aktywnością wokalną. Ptak ten – już nieznacznie zaniepokojony – wydaje specyficzny wrzask „krzaach!”. Często głos ten jest dla innych ptaków w lesie sygnałem alarmowym i ostrzega je przed zbliżającym się drapieżnikiem – jastrzębiem lub kuną. Ptaki te są również doskonałymi naśladowcami głosów innych ptaków – szpaka, jastrzębia, myszołowa i może zadziwić obserwatora odzywając się w ten sposób ze środka lasu. Cecha ta sprawiła, że w starożytnej Grecji trzymano młode sójki w domu, tak jak wielu z nas dziś trzyma papugę lub kanarka. Z gromadzeniem żołędzi. Tryb życia sójki zmienia się w ciągu roku. Wiosną i latem, w okresie lęgowym, ptaki te są skryte, a jesienią, kiedy nadchodzi czas gromadzenia zapasów i drzewa tracą liście, łatwiej je obserwować. Sójki potrafią gromadzić żołędzie w swoim wolu lub pod językiem i transportować je nawet na znaczne odległości, nawet na kilka kilometrów. Następnie umieszczają je w spiżarniach jako zapasy na zimę. Spiżarnie te umiejscowione są pod mchem, w szczelinach drzew, dziuplach itp.
