Walki o terytoria są częste wśród zwierząt. Żyrafy nie są wyjątkami. W odróżnieniu od innych gatunków przestrzegają jednak zasad fair play i wybierają tylko przeciwników równych sobie.

Fair play w świecie zwierząt

Naukowcy z Uniwersytetu w Manchesterze obserwowali żyrafy w rezerwacie rzeki Mogalakwena w Republice Południowej Afryki od listopada 2016 do maja 2017 roku. W trakcie badań terenowych odkryli, że samce żyraf uderzały głowami tylko w osobniki o podobnej posturze.

Mogłoby się wydawać, że gabaryty tych zwierząt utrudniają im zwinne poruszanie się. Nic bardziej mylnego. Żyrafy wykorzystują swój najdłuższy atut, czyli szyję, do dźgania przeciwników ossikonami – guzkami, które przypominają rogi. Przy odpowiedniej sile taki atak może poważnie zranić lub nawet zabić zwierzę. O co walczą żyrafy? Oczywiście o terytorium, a tym samym o dostęp do większej liczby potencjalnych partnerek.

Badacze zaobserwowali równie, że żyrafy pojedynkują się tylko z równymi sobie osobnikami. U walczących samców widać było również, że mają tendencje do atakowania przeciwnika wyłącznie z lewej lub wyłącznie z prawej strony. Zwierzęta zdają się szanować swoje preferencje – ustawiały się bowiem tak, aby obie strony miały nieograniczone pole manewru.

– Nigdy nie widziałem, żeby samce próbowały się oszukiwać lub wykorzystywać słabości – komentuje Jessica Granweiler, współautorka badań w rozmowie z New York Times.

Tak walczą żyrafy

W bójki najczęściej wdawały się młode samce wkraczające w dorosłość. Ich walki były krótkie i intensywne, co zdaniem naukowców może wskazywać na to, że te sparingi służą żyrafom do sprawdzenia swoich możliwości bez eskalacji agresji. Nierzadko w okolicy dochodziło do kilku starć jednocześnie. Co ciekawe, starszym samcom zdarzało się interweniować i przerywać walki młodzików.

Żyrafy są najbardziej skłonne walczyć ze sobą porze deszczowej, czyli na początku grudnia. Wtedy też kwitnie większość miejscowej roślinności.

Wnioski badań są nie tylko ciekawostką naukową, ale też cenną uwagą dla opiekunów żyraf w zoo lub rezerwatach.

– Ta wiedza pomoże lepiej zrozumieć i zarządzać tymi charyzmatycznymi zwierzętami – podsumowuje Granweiler.

Źródło: Ethology