Kiedy czekaliśmy na Ciebie, Paweł powiedział: „Małgosia jak zawsze w lesie”. Małgorzata Ostrowska-Królikowska: Jak zawsze? Że ja jestem w lesie? To się zapewne wiąże z moimi noworocznymi postanowieniami. Napisałam o tym felieton. Kiedyś, w czasie naszej wspólnej podróży, zepsuł się samochód. Zanim doszliśmy do tego, kto jest temu winien, okazało się, że rozładowała się nam komórka, i nie mogliśmy zadzwonić do Antka, naszego syna, który mógłby wtedy pomóc. Wszystko działo się w środku lasu. W związku z tym postanowiłam, że komórka ma być zawsze naładowana, a samochód naprawiony. Paweł tak właśnie mnie postrzega: że ja ciągle jestem w lesie... Protestuję. To Twoja żona nas umówiła na rozmowę, dopilnowała, żebyś pamiętał o wywiadzie. Gdzie tu masz „las”? Paweł Królikowski: Z podziwem patrzę na osoby, które potrafią przyjść o umówionej godzinie. To wielka umiejętność. Ty z kolei byłeś przed czasem. Siedziałeś na kanapie, popijałeś kawkę... Małgorzata: Przestań! On miał parę kroków. Przyszedł z teatru Roma, w którym obecnie ma próby. Umówiliśmy się tutaj, żeby tobie, Pawle, było wygodnie. Mogę o Was mówić „ludzie lasu”? Małgorzata: Pewnie wiesz, że Leśni Ludzie byli organizacją partyzancką. Czasami czuję, że jestem w takiej właśnie organizacji: żyjemy sobie gdzieś pod lasem i jesteśmy jak tamci – niezależni. Paweł: Identyfikujesz się z partyzantami bliskimi ideowo organizacji Wolność i Niepodległość czy może z Batalionami Chłopskimi? Małgorzata: Ani z tymi, ani z tymi. Tylko z Leśnymi Ludźmi. Paweł: „Leśni” to ogólne pojęcie. Małgorzata: To nie tak, Pawle... Błagam Was. Spokojnie. „Leśni ludzie” mieszkają pod lasem? Paweł: W Zalesiu Górnym, które kiedyś było leśną wsią, wybudowanym przed wojną przez rodzinę Wisłockich. W 1935 roku powstała miejscowość Zalesie Górne, które nie jest na szczęście deweloperskim pomysłem dzisiejszych czasów, ale prawdziwym osiedlem leśnym. Które z Was jako pierwsze zakochało się w tym miejscu? Paweł: Pewnego razu, podczas kłótni małżeńskiej, z głównej drogi zjechaliśmy na boczną, leśną oczywiście, i przed naszymi oczami pojawiła się tablica z nazwą miejscowości. Małgorzata: Nieprawda. Dostałam namiary na Zalesie od operatora z „Klanu”. Pawle, my nie znaleźliśmy się tam wtedy przypadkiem, tylko konkretnie jechaliśmy po to, żeby zobaczyć osiedle domków w pobliskim Ustanowie. Paweł: I zobaczyliśmy. Zostaliśmy w tamtej okolicy na resztę życia. Małgorzata: Nie zjechaliśmy wtedy z żadnej drogi głównej w leśną. Ale chociaż jedno się zgadza? Że oboje zobaczyliście las. Małgorzata: Piękną leśną drogę. Paweł: Była niczym tunel... Małgorzata:...oświetlony słońcem. Zostaliście już w tym lesie i co w nim robicie? Małgorzata: Ja spaceruję. Z dziećmi. Paweł: Ja chodzę po lesie i jeżdżę rowerem. Czegoś szukacie? Małgorzata: Odpoczywam... Paweł: Może podpowiem, czego Małgosia szuka. Małgorzata: Ale po co? Poradzę sobie. Paweł: Chciałbym być akuszerem tego twojego radzenia sobie. Lubię ci pomagać, nawet kiedy sobie ra-dzisz. Małgorzata: (śmiech) Paweł: Mamy furtkę w ogrodzeniu od strony lasu i kiedy przychodzi sezon na grzyby – w maju na kurki, później na podgrzybki – to wystarczy, że Małgosia z córkami wyjdzie na chwilę poza teren domu, a po 20 minutach wraca z pełnym koszem grzybów. Małgorzata: Marzyłam, żeby za oknem mieć drzewa. Drzewo jako symbol ma dla mnie ogromne znaczenie. Jest za naszym oknem piękna brzoza, do której mam duży sentyment. Jabłoń kwitnąca też jest piękna. Paweł: Nie czereśnia? Małgorzata: Nie myślałam o tym. Paweł: Ja uwielbiam czereśnie. Małgorzata: W lesie rosną dzikie. Paweł: Czyli trześnie. Małe, z powodu słabego dostępu do słońca, ale za to słodkie. Zgubiliście się kiedyś w lesie? Może specjalnie? Małgorzata: Uczucie, które temu towarzyszy, jest okropne... Paweł: Kiedy ktoś naprawdę chce pójść do lasu, poczuć jego oddech, poznać tajemnice, nie powinien po nim błądzić, ale udać się do najbliższego nadleśnictwa i poprosić leśnika, żeby go po nim oprowadził. Mamy taką możliwość, o czym niewielu ludzi wie. Małgorzata: Kiedy się zgubiłam, nie mijałam, niestety, żadnej leśniczówki. Paweł: Ale to prawda, co powiedziałem. Osobiście rozmawiałem o tym z leśniczym. Naprawdę zgubiłaś się w lesie?! Małgorzata: Kiedyś nawet w naszym. Wyszłam na grzyby i tak sobie niewinnie podążałam przed siebie. I jeszcze następny krzaczek, kępka jagód. Aż się zorientowałam, że nie mam pojęcia, gdzie jestem. Zniknęły mi z oczu punkty rozpoznawcze. Wokół była tylko gęstwina drzew i dochodzące echo szczekających gdzieś w oddali psów. Do tego wszystkiego nie mam orientacji w terenie. Paweł przekonuje się o tym za każdym razem, kiedy np. razem jedziemy samochodem. Paweł: Małgośka do dzisiaj potrafi mnie uwieść i to jej gadanie o braku orientacji jest elementem tego uwodzenia. Ona się doskonale orientuje, gdzie jest, z kim rozmawia i co mówi. „Jestem taka zagubiona...”. Skąd my to znamy? Małgorzata: (śmiech) I tak szłam sobie dalej zagubiona, ale wiedziałam, że w końcu gdzieś wyjdę z tej gęstwiny. I wyszłam. W Łbiskach – wystarczająco daleko od naszego Zalesia. Czułam się naprawdę głupio. Paweł: Niedziwne. Koło własnego domu zabłądzić. A Ty uwodziłeś Małgorzatę? W lesie, oczywiście. Paweł: Niejednokrotnie. W których lasach? Małgorzata: Tych bliższych moim rodzinnym stronom: niedaleko Lublina i Kazimierza Dolnego. Paweł: Polskie lasy mają tysiące kilometrów pięknych szlaków. Kiedy jedzie się kilka godzin samochodem, to każdy las wygląda uwodzicielsko. Przecież trzeba się zatrzymać, rozprostować kości i rodzi się sama w sobie kusząca sytuacja. Nieraz w takiej się znajdowaliśmy. Tak stojąc naprzeciwko siebie, myśleliśmy: „No to jesteśmy sami w tym lesie...”. Co było później? Paweł: Napisz trzy kropki. W końcu jesteście najliczniejszą rodziną aktorską w Polsce. Paweł: Zalesienie w naszym kraju również wzrasta. Osobiście sadzicie drzewa. Małgorzata: Nawet wspólnie. Podczas akcji Lasów Państwowych „Las Kultury”. Posadziliśmy dąb Wisławy Szymborskiej, który nazwaliśmy Kornel. A koło naszego domu także kilkadziesiąt innych drzew. Paweł: Kawałka lasu, który został na naszej działce, nie przerobiliśmy na ogródek z krasnalami i marmurową fontanną podświetloną LED-ami. Dalej przypomina polanę. Słoneczną, bo wychodzi na południową stronę. Chociaż Małgośka twierdzi, że potrafi zbierać grzyby w całkowitej ciemności. Jak to się robi? Świecisz oczami? Paweł: Nie wiem, czy „Gala” ma dział ezoteryki, ale to, o czym mówi moja żona, właśnie w tych kategoriach się mieści. Widzisz rzeczy, których inni nie dostrzegają. Małgorzata: O tak, absolutnie! Paweł: Bez wątpienia. Nie tylko grzyby w ciemności. Echo daleko niesie w Waszym lesie? Małgorzata: Nie krzyczę w lesie. Uspokajam się. Ale z drugiej strony w lesie nie ma ciszy: dzięcioł stuka, drzewa szumią. Paweł: Ja krzyczałem w lesie, kiedy poszukiwałem naszego ukochanego psa – Baby. Bała się burzy i podczas jednej z nich spłoszyła się, pogubiła tropy i uciekła. Bardzo po niej rozpaczaliśmy. Jeździłem motorem po naszym lesie i krzyczałem: „Baba! Baba!”. Aż trafiłem na grupę ludzi, która jakoś dziwnie na mnie patrzyła – jeździ po lesie i baby szuka. Małgorzata: A przecież zorientowali się, kto siedzi na motorze, kto jest jego żoną. Przechlapane. Myśl o przemijaniu jest bardziej dojmująca w lesie, który rośnie, zmienia się na Waszych oczach? Małgorzata: Mnie się to bardzo podoba, bo dzięki temu sama uczę się przemijania. Akceptuję je. Paweł: Przyroda ma w sobie taką pogodę ducha. W mieście nigdy tak wyraźnie jak w lesie nie zauważysz, że nadchodzi wiosna... Chyba że urząd miasta posadzi kwiaty na skwerze. A w lesie widać wszystko. Smutną jesień, srogą zimę. Zabieram często Małgośkę do innych, czasami mrocznych lasów, których oboje nie znamy, i nawet się ich trochę boimy. Tak jak te w Kotlinie Kłodzkiej. Tam lasy porastają niewielkie, stare góry. Małgorzata: Paweł kupił taką górę. Podoba mi się perspektywa postawienia domu na skale. Przeprowadzacie się? Coś już postawiliście? Paweł: Budujemy zamek. (śmiech) A serio – to nieduży górski dom. Małgorzata: Będę królewną w wieży? (śmiech) Paweł: Raczej piękną górską żmiją wygrzewającą się na słońcu, by we właściwym czasie ukąsić życiodajnym jadem. Chodzicie wspólnie do lasu? Paweł: Chodzimy. Ale osobno też jest potrzebne. Jestem dziwakiem. Kiedy Małgośka mówi: „Na spacer”, pytam: „Ale po co?”. To może Małgorzata, zgodnie z tym, co powiedziałeś, powinna poprosić o towarzystwo leśnika przewodnika? Paweł: No, żeby to nie był ostatni spacer tego leśnika!