Środowisko ptasznika czerwonokolanowego

W naturze brachypelma smithi zamieszkuje niewielki półpustynny obszar w Meksyku. Naturalnym siedliskiem ptasznika czerwonokolanowego są tereny  z niską i rzadką roślinnością. Preferuje miejsca z wieloma naturalnymi kryjówkami w podłożu. Nory ptasznika czerwonokolanowego mają z reguły jedno wejście, które jest nieco szersze od samego pająka. Jeśli nora jest zajęta, u jej wejścia można znaleźć kawałki jedwabnej sieci. W okresie rozrodczym, w norach dojrzałych samic sieci w norze jest jeszcze więcej niż zazwyczaj. 

Brachypelma smithi w Czerwonej Księdze Gatunków Zagrożonych

Ptasznik czerwonokolanowy został niemal całkowicie wytępiony na wolności, ze względu na swój atrakcyjny wygląd. Ponadto od wielu lat naturalne siedliska ptasznika czerwonokolanowego niszczone są przez zmiany klimatu i lokalne rolnictwo. W związku z tym brachypelma smithi w Czerwonej Księdze Gatunków Zagrożonych ma status gatunku bliskiego zagrożenia.

Handel ptasznikami czerwonokolanowymi jest dozwolony jedynie w przypadku egzemplarzy wyhodowanych w warunkach domowych. Naturalnymi wrogami ptasznika czerwonokolanowego są niektóre gatunki ptaków, które oprócz tego, że mogą żywić się pająkami, to ich mocnych jedwabnych sieci używają do budowania gniazd. 

Ciekawostki o ptaszniku czerwonokolanowym

  • Ptasznik czerwonokolanowy potrafi wyczesywać włoski parzące z odwłoka. Jest to jeden z objawów zdenerwowania pająka. Jeśli włoski parzące wbiją się w skórę, mogą spowodować wysypkę i podrażnienie. Z kolei jeśli wnikną do oczu, włoski parzące ptasznika czerwonokolanowego mogą być przyczyną ślepoty.
  • Ptasznik czerwonokolanowy podczas biegu jest w stanie osiągnąć prędkość dwudziestu kilometrów na godzinę. 
  • Brachypelma smithi jest pająkiem aktywnym i polującym w nocy. W ciągu dnia ptasznik czerwonokolanowy odpoczywa. 
  • Ze względu na atrakcyjny wygląd ptasznik czerwonokolanowy jest jednym z najczęściej hodowanych ptaszników. Ale nie tylko wygląd na to wpływa. Również łagodne usposobienie ptasznika czerwonokolanowego sprawia, że to właśnie brachypelma smithi jest gatunkiem zalecanym początkującym hodowcom pająków. Ponadto ptasznik czerwonokolanowy jest gatunkiem łatwym do rozmnażania, co również wpływa na jego atrakcyjność dla hodowców. 
  • Wylinka ptasznika czerwonokolanowego jest potrzebna nie tylko do wzrostu. Podczas wylinki, razem z wierzchnią powłoką brachypelma smithi pozbywa się zewnętrznych pasożytów i grzybów, a nabywa nowe nieuszkodzone włoski czuciowe.
  • Osy pepsis to największy przedstawiciel błonkówek parazytoidów. A jaki mają związek z ptasznikami czerwonokolanowymi? Otóż osy pepsis stanowią dla nich ogromne zagrożenie. Polują z reguły na samotnych samców, poszukujących samicy, ale zdarza się również, że osy czają się na pająki przed ich norami i udając potencjalną ofiarę, wywabiają je z nory. Następnie wbijają w odwłok ptasznika żądło i paraliżują go jadem. Sparaliżowany ptasznik czerwonokolanowy jest zaciągany przez osę do jej gniazda. Następnie osa pepsis umieszcza w jego brzuchu jajo. W tym momencie ptasznik staje się żywą spiżarnią dla larwy osy, która żerując na jego tkankach omija najważniejsze organy. Dzięki temu ptasznik pozostaje żywy i do czasu przepoczwarzenia się larwy stanowi dla niej źródło świeżego pokarmu.