Szakal złocisty

Listę najciekawszych zwierząt Europy otwiera niewielki drapieżnik, który kojarzy się przede wszystkim z fauną Afryki. Rzeczywiście, Czarny Ląd jest naturalnym środowiskiem szakali, należy jednak pamiętać, że jeden z podgatunków tych charakterystycznych psowatych występuje także poza Afryką. Mowa o szakalu złocistym, który doskonale radzi sobie w południowowschodniej Europie.

To największy przedstawiciel swojego gatunku - osiąga do 106 cm długości i do 55 cm wysokości w kłębie. Dorosły osobnik może ważyć 11 kg. Szakal złocisty wciąż jest klasyfikowany w ramach gatunku Canis, jednak ostatnie badania udowadniają, że pod względem genetycznym bliżej mu do wilka i kojota. 

  • Szakale polują na niewielkie ssaki, ale częściej zadowalają się padliną. Ze względu na znaczną ekspansję terytorialną człowieka, zwierzęta te coraz częściej znajdują pożywienie na śmietnikach.

Żubr europejski

Zwierzęta Europy nie są tak imponujące jak zwierzęta Ameryki Północnej? Nic Bardziej mylnego! Żubr - niekwestionowany król puszczy - to jeden z największych wołowatych, który góruje nawet nad bizonem - największym ze wszystkich amerykańskich ssaków.

Ich naturalnym terenem są lasy mieszane i podmokłe polany. W stanie wolnym zamieszkują Polskę, Litwę, Białoruś, Rosję i Ukrainę, niewielkie populacje występują też w Niemczech i Rumunii.

  • Żubry odżywiają się przede wszystkim trawą. W ich jadłospisie pojawiają się też pędy drzew i liście. 

Daniel

Daniel zwyczajny "przywędrował" na Stary Kontynent z Azji Mniejszej. To średniej wielkości przedstawiciel jeleniowatych, który osiąga do 110 cm wysokości w kłębie i do 150 cm długości. Niezbyt wiele? To prawda, ale warto podkreślić, że byk może ważyć więcej niż 100 kg. 

Od swojego większego kuzyna - jelenia szlachetnego - odróżnia się bardziej krępą budową ciała i charakterystycznymi białymi plamami na tułowiu. 

  • Wcześniej wspomnieliśmy, że daniel został sprowadzony do Europy z Azji Mniejszej. To prawda, Fenicjanie przywieźli te ssaki jako podarunek dla europejskich władców. Nie można jednak nie wspomnieć, że w ujęciu pierwotnym, daniel jest gatunkiem typowo europejskim - 130 tys. lat temu. w okresie przed zlodowaceniem w plejstocenie, ten ssak występował na terenie dzisiejszej Polski. 

Muflon śródziemnomorski

Muflony śródziemnomorskie, czyli dzikie owce górskie, pierwotnie występowały na Sardynii i Korsyce. W XIX wieku introdukowano ten gatunek do kontynentalnej części Europy. Obecnie, można spotkać je w wielu krajach, w tym także w Polsce (nieliczne osobniki występują w Karkonoszach, Górach Sowich, Złotych i Bardzkich).

Muflony nie są zbyt duże - osiągają do 150 cm długości i 120 cm wysokości w kłębie. Samiec może ważyć do 54 kg. Masywne rogi (które rosną przez całe życie zwierzęcia) nadają im jednak groźnego wyglądu, który de facto idzie w parze ze znaczną siłą fizyczną. Są to jednak łagodne zwierzęta, które mogą zaatakować tylko w obliczu zagrożenia (choć częściej ratują się ucieczką).  

  • Podstawą ich jadłospisu są trawy, krzewy, wrzos i owoce. W okresie zimowym odżywiają się korą drzew, gałązkami, porostami i suchymi liśćmi. 

Morświn zwyczajny

Z terenów górzystych przenosimy się do wód Bałtyku, gdzie żyje bliski krewniak delfina - morświn zwyczajny. Kiedyś gatunek ten występował licznie w morzach i oceanach strefy umiarkowanej, dziś grozi mu wyginięcie. 

Morświn najlepiej czuje się w wodach przybrzeżnych, często wpływa też do ujść rzek. Żywi się małymi i średnimi rybami. W polowaniu pomaga mu mechanizm echolokacji. Odbite dźwięki nie są jednak rejestrowane przez aparat słuchowy zwierzęcia, a przez dolne zęby. 

  • Morświny zwyczajne osiągają do 190 cm długości i wagę do 65 kg. Charakteryzują się masywnym ciałem z małą głową, zakończoną tępym pyskiem. 

Rosomak

Rosomak, na naszym kontynencie występujący w Skandynawii i Rosji, należy do najagresywniejszych drapieżników Europy. Nie jest zbyt duży, ale dzięki uporowi potrafi "podebrać" zdobycz znacznie większemu drapieżcy, nawet niedźwiedziowi brunatnemu.

Latem, rosomaki żywią się przede wszystkim jagodami i jajami ptaków. Jesienią w jego menu pojawiają się larwy, gryzonie, padlina i ryby. Zimą, gdy pojawia się deficyt pożywienia, rosomaki zaczynają polować. Ich ofiarą może paść nawet duży ssak parzystokopytny - renifer lub jeleń.

  • Agresywne usposobienie największego przedstawiciela europejskiej rodziny łasicowatych może wydać się o tyle zaskakujące, że mówimy tu o zwierzęciu wielkości średniego psa - osiąga długość do 107 cm i wagę do 26 kg. Natura wyposażyła go jednak w potężne pazury i silne szczęki. To plus wrodzona waleczność czynią go niezwykle sprawnym łowcą. 

Norka amerykańska

Norka amerykańska - niezbyt duży przedstawiciel łasicowatych - pierwotnie występowała na terenie Ameryki Północnej. Dziś można ją spotkać także w Ameryce Południowej i Europie, gdzie została sprowadzona w celach hodowlanych (dla ich futra). Niestety, hodowcy najwyraźniej nie zdawali sobie sprawy, z jak sprytnym zwierzęciem mieli do czynienia. Norki z łatwością wymykały się z niewoli i zaczęły zasiedlać tereny innych gatunków, wiele z nich sprowadzając przy tym do stanu zagrożenia.

  • Norka amerykańska osiąga do 45 cm długości, co czyni ją wyraźnie większą od norki europejskiej. Jako gatunek drapieżny, żywi się przede wszystkim gryzoniami. W polowaniu pomaga jej doskonały słuch. 

Chaetopelma olivaceum

Ptaszniki to nie tylko zwierzęta Ameryki Południowej. Nieliczne gatunki wielkich pająków występują także w Europie, a jednym z nich jest Chaetopelma olivaceum, żyjący na Cyprze.

Chaetopelma olivaceum jest jednym z najmniejszych przedstawicieli swojej rodziny. Dorosłe osobniki osiągają ok. 10 cm długości (z rozpostartymi odnóżami). Młode pająki charakteryzują się ciemnobrązowym ubarwieniem. Z czasem zmieniają barwę na ciemniejszą (samice) lub jaśniejszą (samce).