Spitzer często prowadzi wykłady na temat projektu Visible Human. Podczas mojej pierwszej wizyty w Denver, w 2004 r., obserwowałam, jak przemawia do uczniów szkoły średniej. Wyjaśniał im projekt, tłumacząc, jak te obrazy są wykorzystywane w prosektorium, gdy studenci wykonują sekcje prawdziwych zwłok, i jak symulatory oparte na danych pozwalają chirurgom ćwiczyć umiejętności. Opowiadał urzeczonym słuchaczom o Susan Potter i swojej wizji rozwinięcia projektu Visible Human.

 

– Ostatecznie chodzi nam o to, żeby ciało działało tak, jak reaguje na świat zewnętrzny – powiedział.

– Kiedy się pan zatrzyma? – zapytał jeden z uczniów.

– Nigdy – odpowiedział Spitzer, po czym dodał: – Kiedy ciało wstanie i sobie pójdzie, będziemy mogli uznać, że prawie skończyliśmy.