Biuro Naczelnego Kartografa Towarzystwa National Geographic znajduje się dokładnie w tym miejscu: 38°54’ 19” N, 77°2’ 16” W. Można śmiało powiedzieć, że Juan José Valdés, zajmujący obecnie to stanowisko, dokładnie określił swoje położenie.
 

Ale powiedzieć tyle to powiedzieć stanowczo za mało. W Zespole Map National Geographic precyzyjnie określają bowiem położenie każdej góry, rzeki, drogi, rafy, wyspy, zatoczki, ale również planet, galaktyk – w zasadzie każdego zakątka lądu, morza i nieba.
 

Zobacz nasze przełomowe mapy!
 

Jak dotychczas wspomniany Zespół opracował 438 map dołączonych do magazynu, 10 atlasów świata, kilkadziesiąt globusów, około 3 tys. stron z mapami oraz niezliczoną liczbę map cyfrowych – a zbiór ten powiększa się każdego dnia.
 

Co wyróżnia mapy National Geographic? Bez wątpienia dokładność i wyjątkowa dbałość o szczegóły. Na mapie Księżyca z 1969 r. oznaczono miejsca lądowania prawie wszystkich z 23 bezzałogowych sond, które wysłano na Srebrny Glob (miejsce upadku sondy Orbiter 4 było nieznane). Znakiem rozpoznawczym zespołu – utworzonego przez pierwszego redaktora magazynu Gilberta H. Grosvenora – zawsze była jednak innowacyjność. Poprzeczkę wysoko postawił już pierwszy naczelny kartograf (1915–1939), Albert H. Bumstead, pomysłodawca kompasu słonecznego, którego Richard E. Byrd używał w czasie lotu do bieguna północnego w 1926 r. (kompasy magnetyczne nie sprawdzają się na biegunach).
 

W trosce o przejrzystość Charles E. Riddiford, kartograf zatrudniony w latach 1923–1959, zaprojektował eleganckie i czytelne czcionki do map, które Towarzystwo opatentowało i z powodzeniem wykorzystuje do dziś.
 

W 1957 r. umiejętności zespołu przydały się w programie kosmicznym, w ramach którego wykorzystano przenośne urządzenie do śledzenia satelitarnego. Jego twórca, Wellman Chamberlin (szef kartografii w latach 1964–1971), wymyślił również geometr – plastikową nakładkę do mierzenia odległości na globusie.
 

Świat przyspieszał, a kartografia razem z nim. John B. Garver (naczelny kartograf w latach 1982–1991) nadzorował instalację systemu komputerowego Scitex, który wymagał własnego klimatyzowanego pomieszczenia. Dzięki niemu zwiększono dokładność i przyspieszono proces tworzenia map. W 1999 r., za kadencji Allena Carrolla (lata 1998–2010), uruchomiono National Geographic MapMachine: pierwszy interaktywny atlas Towarzystwa dostępny w internecie.
 

Przygotowanie mapy zajmowało kiedyś kilka miesięcy. W cyfrowym świecie niektóre mapy z witryny NG powstają w kilka godzin, ale nadal liczy się dokładność. Czego należy się spodziewać w najbliższym stuleciu? – Kartografia społecznościowa umożliwi tworzenie map pod kątem bardzo konkretnych lokalizacji – spodziewa się Juan Valdés. – Coraz więcej urządzeń jest podłączonych do internetu, więc użytkownicy mogą lokalizować i mapować więcej obiektów.
 

Inteligentne zegarki i okulary umożliwią gromadzenie większego zakresu danych geolokalizacyjnych. – Nie zabraknie nam jednak pracy. Ktoś przecież musi wszystkie te dane gromadzić i analizować – dodaje naczelny.