Kolorowy wilk, nakrapiany pies – tymi nazwami określane są likaony, których liczba na świecie spadła w ostatnich dziesięcioleciach do zaledwie 6000 osobników. Właśnie dzięki ubarwieniu likaony kojarzone są z psami, a konkretnie z owczarkiem niemieckim. Ich długi, spiczasty pysk przywodzi na myśl wilka. Natomiast długie, chude nogi i zwinność przypominają hienę. I choć już sam wygląd nadaje im wyjątkowości, mają cechę niezwykle rzadką w świecie zwierząt: stosują zasadę „jeden za wszystkich, wszyscy za jednego”. Zamiast porzucać starsze czy schorowane osobniki, wataha troszczy się o nie do końca.

Likaon pstry: charakterystyka

Łacińska nazwa likaona – Lycaon pictus – oznacza kolorowe zwierzę, przypominające wilka. Jednak, choć należy on do rodziny psowatych, nie jest bezpośrednio związany z żadnym z tych gatunków i nie może się z nimi rozmnażać.

Każdy likaon jest wyjątkowy. Wzór na ich futrze, z reguły składający się z brązowych, białych, czarnych i żółtych plam, jest odmienny dla każdego osobnika. Kolory te pozwalają im regulować temperaturę ciała w upalnych i suchych warunkach. Likaony osiągają wysokość nawet 106 centymetrów, ważąc do prawie 40 kilogramów. Charakterystyczną ich cechą są natomiast okrągłe, duże uszy, które wystawiają ponad zarośla, nasłuchując ofiar.

Uszy pomagają też w porozumiewaniu się między członkami stada. Likaony kwilą, piszczą i pochrząkują, a jak dowodzili ostatnio badacze, kichając niektóre likaony mogą... głosować nad stadnymi decyzjami.

W jednym miocie samica likaona rodzi od 2 do nawet 20 młodych, które mają pierwszeństwo w karmieniu. Całe stado dba o młode, zwiększając tym samym ich szanse na przeżycie.

Właśnie stadność jest też cechą wyróżniającą likaony. O ile stadom przewodzi dominująca para, wszyscy członkowie śpią, polują i rozmnażając się w tym samym czasie. Watahy mogą mieć nawet 60 osobników! Żaden inny gatunek ssaków nie jest aż tak towarzyski. 

Gdzie żyje i czym się żywi likaon pstry?

Zwierzęta te unikają lasów. Uwielbiają za to otwarte przestrzenie. Tereny jednego stada mogą liczyć nawet 4000 km², jednak nie przywiązują się szczególnie do miejsc.

Ich naturalnym terenem są Erytrea, Etiopia, Namibia, Botswana, Somalia, Sudan Południowy, Kongo, Tanzania, Zimbabwe i RPA. W zasadzie można je spotkać na wszystkich suchych terenach na południe od pustyni Sahara, wszędzie tam, gdzie pasą się duże roślinożerne ssaki, takie jak zebry, czy antylopy gnu, które są ich głównymi ofiarami. Nie pogardzą też ptakami i gryzoniami, a nawet... małpami. W końcu, jak wszystkie psowate, likaony są mięsożerne.

To wspaniali łowcy. Zawsze polują w grupie, dzięki czemu są niebywale skuteczne. Według wyliczeń naukowców, aż 80 proc. ich polowań kończy się sukcesem, podczas gdy u lwów, uważanych za najlepszych łowców, ten wskaźnik to zaledwie... 30 proc. I nic dziwnego.Stadna taktyka, w której każdy osobnik ma swoją szczególną rolę, w połączeniu z prędkością – najszybsze likaony mogą biec nawet 65 km/h – sprawiają, że roślinożerne antylopy nie mają w starciu z nimi najmniejszych szans.