Wizerunki kobiet pochodzące z paleolitu górnego, często określane mianem figurek Wenus, luźno nawiązując do rzymskiej bogini piękna, odnajdywano w różnych miejscach kontynentu euroazjatyckiego. Do dziś znaleziono 200 z nich. Najstarsze sprzed 38 tys. lat, najmłodsze sprzed 14. (przy czym większość miała od 21 do 26 tys. lat).
Choć to od dawna temat debaty pomiędzy ekspertami, przyjmuje się powszechnie, że mające od 6 do 16 cm rzeźby z kamienia, rogu czy kłów mamuta reprezentowały kształty jakie ówcześni uważali za pożądane, pod względem seksualnym, urody czy macierzyństwa.
Proporcje uwiecznione w kamieniu pokazują kobiety otyłe, nieraz skrajnie. Według współczesnych standardów medycznych spełniałyby wskazania do leczenia. Tymczasem 30 tys. lat temu taki właśnie wygląd figurek mógł, proponuje Richard Johnson z uniwersytetu w Colorado, ”wskazywać drogę" dla kolejnych pokoleń zmuszonych do życia w niesprzyjających warunkach.
- Te jedne z najwcześniejszych dzieł sztuki przedstawiając otyłe kobiety pochodzą z czasów społeczeństw zbieracko-łowieckich epoki lodowcowej w Europie. Czyli miejsca i okresu, gdzie otyłych nie należałoby się spodziewać. Moim zdaniem te figurki korelują z czasami ekstremalnych problemów z pozyskiwaniem pożywienia – tłumaczy Johnson.
Johnson zaczął mierzyć i opisywać proporcje rzeźb (biodra do talii, talia do ramion) z dwoma współautorami badania, dr. Miguelem Lanaspa-Garcia także z uniwersytetu w Colorado oraz antropologiem Johnem Foxem z American University w Zjednoczonych Emiratach Arabskich.
Para lekarzy i antropolog dostrzegli, co potem opisali w czasopiśmie ”Obesity”, dotyczy widocznej (dla niego) zależności proporcji figurek od odległości od lodowców. Im bliżej miejsc zasłoniętych pokrywą lodową (w domyśle, trudniejszych do przeżycia), tym wizerunki przedstawiały bardziej otyłe kobiety. Im dalej od lodowców znajdywano te figurki, czy w czasach, gdy się cofały, tym rzeźbiono chudsze ciała.
Fot: Wikimedia/CC BY-SA 3.0
