Aby sprawdzić, jak ewoluowały ich zwyczaje godowe, herpetolog i paleontolog Phil Senter zbadał 76 węży z rodzin połozowatych i dusicieli. Analizując skamieniałości, doszedł do wniosku, że niektóre ze sposobów podrywu połozowatych, np. pocieranie brody, potrząsanie głową, pochodzą sprzed dziesiątków milionów lat, podczas gdy ugryzienia podczas stosunku i wibracje ogona zostały wprowadzone do katalogu technik miłosnych węży w późniejszym okresie.
Pozycja seksualna „na węża”, czyli ciało na ciele, jest niemalże uniwersalna wśród badanych gatunków, jak twierdzi Senter w artykule opublikowanym w periodyku "Plos One". Jednakże wpełznięcie na ciało partnerki nie jest warunkiem koniecznym.
Aby doszło do kopulacji, wystarczy, by węże przyłożyły do siebie spodnią część ogona w miejscu, w którym znajduje się kloaka służąca zarówno do wydalania, jak i prokreacji.
Samiec wyciąga półprącie, organ seksualny o dwóch końcach znajdujący się w ogonie, i przez każdą z połówek składa nasienie w kloace samicy. Akt miłosny może trwać godzinami – jak twierdzi Senter – przeważnie dłużej niż okres zalotów.
—Patricia Edmonds
